Tak było do casu, a poniekieli Duk Święty troske sie ozonacył i tak mu się to furkanie zwidziało, ze sie ino zabowioł, jabo sie choćkie całymi godzinami huśtoł na gałęzi smrekowej do słonecka.

Pon Bóg sie zamorkociył na niego barz i pedzioł tak:─ wies ty co mój Duchu Święty, dom ci taki ogienecek do dziubecka i bes se śnim goniył ponad światem i do ludzi bedzies zaziyroł, a mnie będzie na cie poziorno z nieba, bo mi straśnie luto w sercu, jak cie z oców stracem.

                Neji co się nie robi, polecioł Duk Święty na ziem i leci, i leci, a tu patrzy, stoi grochowina w kopie ─ no i Duchowi Świętemu okropnie przysed na smak grok i pomyśloł w sobie:─ dziubne se troske, cozby nie, zeć haw hoćjek Święty Duk, to przecie tego nik nie widzi.

                Co se fciol dziubnąć, to mu ogienicek był na przeskodzie. Połozył se go na wiyrchu kopy, coby go Pon Bóg z oców nie straciył i heboj dziubać grok.

                Neji dobrze, nie bardzo, co sie nie robi, grochowina pomalućku zatlyła sie od ogienecka, a kie sie Duk Święty spostrzóg, polyła sie na dobre. Co się biydny Duk Święty nagoniył, nazazieroł, nachipkoł w ogień, ogienecek coroz to nizej wpadowoł w kope. Jaz Duk Święty zanarzekoł:

─ Panie Boze! Pocoześ mnie w gołębia przemienioł, a skoroś to zrobiył, toś mi móg figli z ogieneckiem nie robić.

                Wte mu sie na dobre zamarkociyło i furknon prosto Panu Bogu w niebo i pado:

─ Panie Boze! Zdrzymło mi sie na kopie grochowej, ogienecek mi z dziubecka wypod do kopy i kopa się zapolyła. Cok sie narobiył, cok sie naonacył, coby ogienecek z ognia wyrwać, halek nie zdołoł, inok se piórecka na sobie barz osmędziył.

─ Je─ podo Pon Bóg─ nie załuj mój Duchu Święty piórecek, co tam piórecka, skoroś se jacy grochu pojod.

Ludzie to uwidzieli, ze sie kopa zapolyła z nicego i ze ten gołąb nad tym ogniem lotoł, a pote prosto do nieba polecioł, tak syćka pedzieli wroz, ze to jakiś cud, jabo przykoz Boski i od tego casu fort i co roku od pradziadów polom ognie na Zielone Święta.